Διεθνες Φεστιβαλ Κινηματογραφου "Νυχτες Τρομου 2015"

Ναι, γιατί δεν μας τρομάζουν οι ταινίες αλλά οι ειδήσεις…..

“Anger of The Dead”, (Η Οργή των Νεκρών, 2015)

       

Ο αρθρογράφος μας "προ των θυρών"

Μια ταινία με ζόμπι (τι άλλο) επιλέξαμε και φέτος (πέρσι είδαμε το αμερικάνικο “The Battery” του 2012) ως εναρκτήρια ταινία για θέαση στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Νύχτες Τρόμου 2015» στον κινηματογράφο «Βακούρα» και μείναμε ικανοποιημένοι από τον αρκετά πρωτότυπο τρόπο αντιμετώπισης του γνωστού και χιλιοπαιγμένου θέματος. Ιδίως σήμερα, όπου και η τηλεόραση κατακλύστηκε από την «κουλτούρα των ζόμπι», με εκατομμύρια πλέον θεατές τηλεοπτικών σειρών όπως το “Walking Dead” (ήδη τελείωσε ο 5^ος κύκλος του) ή το εναλλακτικό σύμπαν του “Z-Nation” (τέλος του 1^ου). Την ίδια ώρα δεν υπάρχει προβεβλημένος ηθοποιός που να απαξιώνει την συμμετοχή του σε ταινία με ζόμπι, έστω ως συμπρωταγωνιστής με τα ψηφιακά ειδικά εφέ, όπως ο Μπραντ Πιτ στο “World War Z”, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Μαξ Μπρουκς. Τι καινούριο έχει λοιπόν να δώσει αυτή η ταινία, τη στιγμή που όλες οι πλέον οι παραγωγές με ζόμπι διαγκωνίζονται για να ανακαλύψουν νέες προσεγγίσεις και να αναπτύξουν νέες ιδέες και προβληματισμούς στο πλαίσιο της «Αποκάλυψης των Ζόμπι». Ας δούμε όμως την υπόθεση (από το όμορφο πρόγραμμα του Φεστιβάλ).

       «Το “Anger of the Dead” λαμβάνει χώρα σε ένα μέλλον όπου ο ιός της λύσσας έχει μολύνει πλήρως τον πληθυσμό και μετατρέπει στους ανθρώπους σε ζόμπι. Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια έγκυο επιζήσασα, την Alice, η οποία μαζί με άλλους δύο άνδρες αγωνίζεται να φτάσει σε ένα νησί που δεν έχει επηρεαστεί από τον ιό, αλλά γρήγορα θα ανακαλύψει ότι τα ζόμπι δεν είναι η μόνη απειλή! Στην παραγωγή βρίσκεται ο Uve Boll αλλά το Anger of the Dead διαφέρει από τις συνηθισμένες παραγωγές του, καθώς η ταινία είναι πιο σκεπτόμενη από όσο φαίνεται και δεν εστιάζει στην επικινδυνότητα των ζόμπι αλλά στο αποτέλεσμα της εισβολής τους στην ανθρωπότητα».

        Και πάλι υπεύθυνος για την ζομποποίηση των ανθρώπων είναι ένας ιός, για τον οποίο όμως δεν γίνεται καμία αναφορά στην ταινία (μόνο στην αρχή της) και οι ήρωες δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο για να μην μολυνθούν (εκτός από το δάγκωμα). Το σενάριο χωλαίνει σε αυτήν την έστω και υποτυπώδη αιτιολόγηση της επιδημίας. Πρόκειται άραγε για βιολογικό όπλο (“Resident Evil”) ή χημικό όπλο (“The Return of The Living Dead”) , ένα αποτυχημένο πείραμα (“The Reanimator”),  ένα αρχέγονο κακό («Το Κακό») ή μια ζωϊκή νόσος (“Dead Meat”, “Black Sheep”); Δεν μας το λέει κανείς. Η ταινία όμως καταβάλλει προσπάθεια να εμβαθύνει στους χαρακτήρες, είτε πρόκειται για την έγκυο ηρωϊδα, είτε για τον σύντροφο της, είτε για τον απαραίτητο «κακό» τον οποίο ζωγραφίζει (και ψυχολογεί) με έντονα χρώματα (ταϊζει με παιδιά και φίλους τα ζόμπι). Τα ζόμπι είναι καλοφτιαγμένα, αν και λίγα, ενώ ο σκηνοθέτης ξεχνιέται ενίοτε και εμφανίζονται και πάλι προσφάτως κομμένα χέρια!!!

      

     Οι ταινίες με ζόμπι δεν είθισται να τελειώνουν με αίσιο τρόπο (μια προοπτική που πιστεύω πως άρχισε να κουράζει) και ενώ η πρωταγωνίστρια εμπνέεται και εμπνέει ελπίδα και αισιοδοξία για μια έξοδο από την «Αποκάλυψη» και αποδίδει, ως Νέμεσις, δικαιοσύνη, εντούτοις σε ένα φινάλε (που μου θύμισε την zombedy “Huan of The Dead” μπροστά στην άδεια προβλήτα) μας υπενθυμίζει πως ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος (κοινοτυπία βεβαίως που αδικεί το ιερό πλάσμα που είναι ο λύκος). Το έργο επικεντρωμένο στην ανθρώπινη μοχθηρία και διαστροφή αφήνει μια πικρή γεύση στον θεατή που μπορεί να είναι έντονη και να εντυπώνει την ταινία στη μνήμη του θεατή, είναι όμως μια προοπτική της «Αποκάλυψης των Ζόμπι» που κούρασε. Ας νικήσει ο άνθρωπος πια!!! 

Επόμενη κριτική: The Battery (USA, 2012).