Go Home

“Go Home”

“Να φύγετε. Να πάτε αλλού”. Τα ζόμπι μιλάνε για τον φασισμό και τη μετανάστευση

“Το νερό βαθαίνει όταν χρειάζεται να σταθεί” (ρητό στην αρχή της ταινίας)

Κριτική ταινίας.

Ιωάννης Μπαχάς, Zombologist

            

"Rage is Contagious". Is it?

          Με πρόσκληση που μου χάρισε το “Fantasmagoria”, το μεγαλύτερο Φεστιβάλ για τις Τέχνες του Φανταστικού στη Βόρειο Ελλάδα (να τα λέμε αυτά), επέλεξα να παρακολουθήσω, σε πανελλήνια πρεμιέρα στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ  Κινηματογράφου “Horrorant”, την ιταλική ταινία με ζόμπι του 2018 με τίτλο “Go Home” ή “Να φύγετε. Να πάτε αλλού” όπως έλεγε και η εμπνευσμένη εκείνη διαφήμιση που διακωμώδησε προφητικά την αρχική αντίδραση των Ελλήνων στο μεταναστευτικό τσουνάμι. Και όπως συνηθίζω να λέω: “με τα ζόμπι μπορείς να μιλήσεις για όλα” έτσι και στην ταινία αυτή, η σκηνοθέτιδα Luna Gualano προφυλαγμένη πίσω από τους τοίχους μιας κατάληψης, τοποθετείται πάνω στην άνοδο του νεοφασισμού, τη μεταναστευτική κρίση, το χάσμα των πολιτισμών, τον ανθρώπινο αξιακό κώδικα και πολλά άλλα θέματα. Όμως η πόρτα... “μπάζει”.

"Italia Agli Italiani"

           Η αποκάλυψη των ζόμπι ξεσπά αναίτια και απροσδόκητα όπως πάντα και βρίσκει τους νεοφασίστες που διαμαρτύρονται για τη λειτουργία ενός καταυλισμού προσφύγων στην περιοχή τους και τους αναρχικούς  που τους υποστηρίζουν, να συμπλέκονται με βιαιότητα. Σε καμιά περίπτωση όμως τέτοια όπως αυτή που ξεσπάει μόλις μολύνονται αμφότεροι αδιακρίτως ιδεολογίας. Ο Enrico, ο νεαρός ακροδεξιός πρωταγωνιστής, βρίσκει καταφύγιο μέσα στην κατάληψη και γίνεται δεκτός από τους αφρικανούς και άραβες πρόσφυγες και μετανάστες. Θα χρειαστεί να κρύψει τον κέλτικο σταυρό που φοράει (τι θα γινόταν αν είχε τατουάζ όπως ο αρχηγός του;) και είναι ευγενικός και πρόθυμος προς τους νέους του οικοδεσπότες που μοιράζονται μαζί στέγη, τροφή και βάρδιες. Σιωπηλός ηγέτης της κοινότητας ο μεγαλόσωμος Ισμαήλ “από την Αφρική”. Αυτός τον σώζει από βέβαιο θάνατο και τον οδηγεί να κατανοήσει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να διακρίνονται ανάλογα με τη γλώσσα και το χρώμα, την καταγωγή ή τη θρησκεία τους. Το ταξίδι αυτό της αυτογνωσίας σταματάει απότομα και σε έναν συνταρακτικό επίλογο η μιασματική φασιστική ιδεολογία έρχεται στην επιφάνεια και ο ήρωας της ταινίας θυσιάζει την ψυχή του για να επιβιώσει ελάχιστο μόλις χρόνο πριν η μαύρη Νέμεσις επιπέσει πάνω του.

         

Ο Ισμαήλ "από την Αφρική"

Σκηνικό όλης της ταινίας η αυλή και το κτίριο της κατάληψης που όμως δεν την κάνει να ασφυκτιά με την έξυπνη χρήση και κινηματογράφηση των χώρων που δείχνουν ευρύχωροι αν και δυστυχώς γεμάτοι πιθανές εισόδους. Οι αρχικές σκηνές ντυμένες με υπέροχη μουσική, θυμίζουν τα πλάνα από τα πυκνοκατοικημένα συγκροτήματα της Νάπολης στη συναρπαστική μαφιόζικη σειρά “Gommora”. Όλη τη θεωρητική θεμελίωση της νεοφασιστικής ιδεολογίας που κρίνεται (και καταδικάζεται) στην ταινία, διατυπώνεται στη συνέντευξη του αρχηγού στην τηλεόραση από τον χώρο της διαδήλωσης καθώς και από τα συνθήματα στα πλακάτ: “AGLI ITALIANI” (Πρώτα οι Ιταλοί). Η θέση αυτή δοκιμάζεται στο έργο. Όποιος όμως ακούσει τον αρχηγό της φράξιας να ξεχωρίζει τους όρους “λαθρομετανάστες” (που απαγορεύσαμε στην Ελλάδα λες και μπορούμε να απαγορεύσουμε τη ζωή μιας λέξης) και “transitati” και να στηρίζει την επιχειρηματολογία του στην αύξηση της εγκληματικότητας και την ανεργία των Ιταλών θα αργήσει να τον καταδικάσει και μόνο αφού δει τους μετανάστες, που όπως όλοι οι άνθρωποι, αγαπούν τα παιδιά τους και τα αδέλφια τους, νοσταλγούν την πατρίδα τους, μοιράζονται το φαγητό τους και έχουν τόσα άλλα κοινά χαρακτηριστικά με τους Ευρωπαίους. Ο Ενρίκο που χάνει κοπέλα και συναγωνιστές μέσα σε μερικά λεπτά μας είναι συμπαθής. Διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι είναι ίδιοι παντού αλλά τα εμπόδια για την κατανόησή τους είναι πολλά όπως η γλώσσα (οι μετανάστες μπορεί να μιλούν καλύτερα αγγλικά οπότε και πάλι η παιδεία και η μόρφωση είναι εργαλεία πολύτιμα για τη σύγκλιση). Η ευγένεια υποχωρεί όταν το φαγητό τελειώνει και η καχυποψία στρέφεται στον Ιταλό, που σκέφτεται πως και οι ομοϊδεάτες του θεώρησαν πως για την ανεργία, δηλαδή το φαγητό,φταίνε οι ξένοι.

          

Enrico και Ali: Φίλοι μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος

Το κλειδί της συννενόησης το κρατάει ο Ισμαήλ που προτιμάει τη σιωπή όταν οι γλώσσες δεν σε βοηθούν να μιλήσεις, τη δράση και τη βοήθεια στον άλλο, όταν αυτός παγώνει και δεν μπορεί να αντιδράσει, όταν διαλέγει να σώσει το μέλλον, που είναι το παιδί, και τέλος όταν επιλέγει τη θυσία κρίνοντας ότι τα νιάτα αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία αλλά και την τιμωρία όταν απογοητεύεται από τη λάθος εκτίμηση της ανθρώπινης φύσης που έκανε. Η ταινία είναι γεμάτη διλήμματα  και επιλογές που μας καλεί να κάνουμε και εμείς: Να κραστήσουμε την κονσέρβα με τα φασόλια για το παιδί, όπως η Σάρα, να δώσουμε τα αντιβιωτικά στον αδελφό μας, να ανοίξουμε την πόρτα στον καταδιωκόμενο ή να αφήσουμε να τον κατασπαράξουν τα ζόμπι; Η φωνή της λογικής, που όμως δεν στερείται ανθρωπισμού, και συγχρόνως η κωμική μορφή μέσα στον ζοφερό αυτό κόσμο, είναι ο Φαραχάν, ένα “avatar” μας που έχει δει το “Walking Dead” και ξέρει πως αντιμετωπίζονται τα ζόμπι. Με τρόμο σκέφτομαι, αλήθεια, τι θα συμβεί στην Ελλάδα όπου απαγορεύετεαι η οπλοκατοχή (αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Οι Αμερικάνοι θα είναι οπλισμένοι στηνΑποκάλυψη κι' ας εκπαιδεύονται οι ψυχασθενείς τους στα κολλέγια τους. Εδώ ίσως η λύση είναι οι κυνηγοί και οι Κρητικοί μας.

          Μαγεμένοι με την πορεία μεταμόρφωσης του νεαρού φασίστα που παίζει μπάλα με τον μικρό Αλί, που προβληματίζεται από την ευαισθησία των αλλοδαπών που του θυμίζουν ότι ρίσκαραν την ζωή τους όταν του άνοιξαν την πόρτα, ο Ενρίκο εξανθρωπίζεται. Ο Ισμαήλ τον πέρνει από το χέρι για να τον ανεβάσει με την παραδειγματική διδασκαλία του στο ανώτερο σκαλί της εξέλιξης που είναι η θυσία για τον άλλο. Όταν τα ζόμπι εκπορθούν το κτίριο, ο γίγαντας ανοίγει τον δρόμο ανάμεσα στους απέθαντους με το σφυρί του, ως ένας μαύρος Θωρ, και όταν εγκλωβίζονται, σταυρώνεται για τα νιάτα, τον Ενρίκο και τον Αλί, ως άλλος Χριστός.          

Στο σημείο αυτό, το κοινό του Φεστιβάλ, ξορκίζει την έκπληξη του και αποτινάσσει τη ντροπή του που “ξεγελάστηκε” από τη θεραπεία της ιδεολογίας του φασισμού και ....γελάει όταν ο Ενρίκο κερδίζει πολύτιμα δευτερόλεπτα πετώντας τον Αλί στα ζόμπι για να φθάσει ασφαλής στην πόρτα της αυλής. Θα σταθεί εκεί χαμογελώντας, ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος που ήταν πριν μπει μέσα, ένας πορωμένος ξενοφοβικός, αδίστακτος Ναζί. Τα μαθήματα ζωής και η θυσία του Ισμαήλ πήγαν χαμένα. Το μέλλον πήγε στράφι. Η θυσία όλων τους και ο θάνατος μακριά από την πατρίδα πήγαν χαμένα. Ο κατασπαραγμένος Ισμαήλ σέρνει τα βήματα του στην έξοδο και τιμωρεί τον Ενρίκο γιατί εάν επιζήσει η κακότητα δεν υπάρχει κανένα μέλλον. Όλα αυτά τα σκέφτηκε ο γίγαντας σε μια υποβλητική εικόνα όπου στέκονταν συλλογισμένος στην οροφή του κτιρίου και παρακολουθούσε τα ζόμπι στην αυλή. “Καλύτερα κανένα μέλλον παρά ένα απάνθρωπο στο οποίο ίσως επιζήσει το είδος μας αλλά όχι ο Άνθρωπος”. Στη συγκλονιστική τελική σκηνή ο ετοιμοθάνατος Ιμπραήμ κλαίει για το ατελέσφορο της θυσίας του και την τελευταία φτυαριά στο μέλλον. Το σοκ της κατασπάραξης του Αλί διαδέχεται η θλίψη της καταστροφής του κόσμου.Φεύγουμε από την αίθουσα λυπημένοι.

             Η χρήση διαφορετικών γλωσσών (ιταλικά, αγγλικά, αραβικά και κάποια αφρικάνικη γλώσσα), οι εμφανίσεις των προκαταλήψεων (ο βιολόγος Χαλέντ που γίνεται τελικά ζόμπι δεν δέχεται να τον αγγίξει μια γυναίκα) κάνουν όλο το ταξίδι του Ενρίκο συναρπαστικό. Η μουσική επίσης που εναλάσσεται από ιταλικές μπαλάντες σε αφρικάνικα τραγούδια είναι μαγευτική. Η προκατάληψη όμως και τα στερεότυπα είναι και εδώ πανίσχυρα, πιθανόν όμως  και η γενεσιουργός αιτία για την οποία κάποιος κάνει μια ταινία. Έτσι το όμορφο τραγούδι για την αναρχία είναι “στρατευμένο” στην ιδεολογία του σκηνοθέτη και φαίνεται πως χειραγωγεί τον θεατή. Το ίδιο (κάνοντας τον “συνήγορο του διαβόλου”) μπορεί να θεωρηθεί πως κάνει και το σενάριο καθώς ο δημιουργός αποφάινεται πως η επίδραση των νεοφασιστικών ιδεών στην ψυχοσύνθεση του ατόμου είναι μη αναστρέψιμη και ο άνθρωπος που τις αποδέχθηκε δεν μπορεί να συνέλθει ποτέ ξανά. Ο φασισμός για την Gualano είναι τρομερή έξη και εθισμός ακατανίκητος, από τον οποίο δεν απελευθερώνεται ποτέ κανείς όσο ισχυρά μαθήματα και αν πάρει. Αυτό φυσικά, κατά την άποψή μου, δεν ισχύει για καμιά ιδεολογία και δεν μπορούμε να ακυρώσουμε την καταλυτική δύναμη της παιδείας να εξανθρωπίζει τους πάντες. Γιατί εάν ισχύει αυτό, τότε έχουμε χάσει την πίστη μας στον Άνθρωπο. Και σαν τον Ισμαήλ δικαιούμαστε να θρηνήσουμε το μέλλον του στη Γη.

Όμως δεν θα το κάνουμε.

Θα βγούμε έξω στην αυλή και θα παλέψουμε.

        Η κριτική δημοσιεύτηκε κατά αποκλειστικότητα στην εξαιρετική ιστοσελίδα Koalakia η οπoία σέβεται και τιμάει την "Κουλτούρα των Ζόμπι" και φιλοξενεί τακτικά στην εβδομαδιαία Στήλη μου "Ανατριχίλες σε οθόνη και χαρτί" σχετικές κριτικές και παρουσιάσεις. Αναδημοσιεύτηκε στις ιστοσελίδες Filmboy και Horrorant. Είμαι ιδιαιτέρως ευτυχής και υπερήφανος για την αναγνώριση. 

Διήγημα: The Running Dead

      Την παρακάτω ιστορία την έστειλα στην θαυμάσια ιστοσελίδα-πρόκληση 120 Λέξεις και καθώς έχει θέμα την ένταξη των νεκροζώντανων στους Ολυμπιακούς Αγώνες την δημοσιεύω και εδώ. Σας παροτρύνω να στείλετε στις 120 Λέξεις ιστορίες με παρόμοια θέματα και να τις προωθήσετε και στο ιστολόγιό μας για δημοσίευση.  

The Running Dead

Από την καθημερινή προπόνηση...

-                                    Είμαι ο μάνατζερ του κυρίου Ρόττινγκ.

-         - Σοβαρευτείτε, βρίσκεστε στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Ο «κύριος» Ρόττινγκ είναι…. ζόμπι.

-         - Τρέχει τα 100 ταχύτερα από κάθε αθλητή.

-         - Μα… είναι πτώμα!!!

-         - Η συζήτηση έληξε. Τα δικαιώματα τους έχουν διασφαλιστεί.

-         - Ναι αλλά να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς!!!

-         - Πολλά ήταν αδιανόητα πριν εμφανιστεί το … «είδος» τους.

-         - Και πως θα το βάλετε να τρέξει;

-         - Θα κυνηγάει ζωντανούς για να τους φάει, χρειάζεται κίνητρο. Και οι «κανονικοί» κυνηγούν λεφτά και δόξα. Δεν θα θέλατε και εσείς ένα μετάλλιο αφού πεθάνετε Κύριε Μπούμκα;

-         - Θα το εισηγηθώ στην Ολομέλεια. Όλες οι χώρες θα στείλουν πεινασμένα για …δόξα ζόμπι.

-         - Σημασία έχει η αρχή… από το τέλος κάποιου. 

                                   Γιάννης Μπαχάς

The Walking Deceased (2014)

«Πέθανε και το χιούμορ στην Αποκάλυψη;»

          

Τα ζόμπι εξυπνότερα από τους ανθρώπους!!!

Η απάντηση που θα δώσει ο θεατής στο τέλος της ταινίας μάλλον θα είναι θετική. Αυτό ρωτάει και ο σερίφης-καρικατούρα του Ρικ από το Walking Dead όταν ξυπνάει από το κώμα εβδομάδων στο ρημαγμένο νοσοκομείο. Για να διαπιστώσει πως «Δεν έχει πια twitter, Pinterst και Linkendin”. Σε αυτή την ταινία παρωδία των ταινιών με ζόμπι ανακατεύονται άτσαλα οι ήρωες, οι ιστορίες και τα ονόματα από τη Νύχτα, Μέρα, Αυγή και Γη των Ζωντανών Νεκρών του Τζόρτζ Ρομέρο μέχρι τις τελευταίες σειρές The walking Dead, Fear of The Walking Dead και Z-Nation. Η κεντρική όμως γραμμή όμως που συνέχει, τρόπος του λέγειν, το υποτυπώδες σενάριο είναι εμπνευσμένη από την ιστορία επιβίωσης της ομάδας του Ρικ, που την ακολουθεί μέχρι την κατάληψη της φάρμας του γέρου με τις δύο κόρες.

          

Το "μπουκέτο" των ηρώων

Σαν βέλος διαπερνάει το διάτρητο σενάριο και η ερωτική ιστορία του λάγνου Ρωμαίου, του ερωτευμένου ζόμπι από το  Warm Bodies με μία από τις προκλητικές ηρωϊδες. Ζόμπι και ήρωες από όλη το πάνθεον περνάνε από όλα τα σκηνικά των ταινιών μέχρι να φθάσουν ως ομάδα στη φάρμα όπου θα δοθεί η τελική λύση του δράματος τους. Από το νοσοκομείο ο ψυχάκιας σερίφης πυροβολάει ακόμη και ζωντανούς (αλλά και την τουαλέτα του καθώς δεν δουλεύει το καζανάκι), πηγαίνει στο στριπτιτζάδικο που διευθύνει ο γιός του Καρλ. Στο σκηνικό του Zombie Strippers ερωτοτροπεί με την γυναίκα του (μοναδική ζωντανή streeper) που σκοτώνει ο Καρλ όταν αλλάζει (όπως και στη σειρά).

          

Σε αυτή την ταινία ο Ντάρυλ δεν γλυτώνει

Ίσως μου διαφεύγουν αναφορές σε ταινίες καθώς είναι άνιση η ποσόστωση των ταινιών από τον δημιουργό αυτού του «Φρανκενστάϊν» των ταινιών με ζόμπι. Έτσι εμφανίζεται το μπαρ Winchester από το Shaun of the Dead αλλά και μια πορεία από ζωντανούς που κάνουν «ζαλάρπινγκ» (Εναλλαγή Ρόλων Ζωντανής Δράσης Ζόμπι Αποκάλυψης) δηλαδή περπάτημα σαν ζόμπι για να αισθανθούν όπως αυτά.  Κάποιος εύστοχα το χαρακτηρίζει «σαν να υποδύεσαι ότι είσαι Ιουδαίος στο Ολοκαύτωμα». 

Και ο υπερκυνηγός Ιησούς θύμα της...βλακείας

Η ομάδα των ηρώων ενώνεται με τις υπόλοιπες καρικατούρες, τις δύο αδελφές και τους άνδρες πρωταγωνιστές από το Zombieland. Μαζί τους ο Νταρνέλ (το άβαταρ του Ντάρυλ) με τη βαλίστρα που τώρα ρίχνει βελάκια για νταρτς.  Αρχικός προορισμός το εμπορικό κέντρο από τις ταινίες του Ρομέρο το οποίο εγκαταλείπουν όταν αποφασίζουν να καταφύγουν στη φάρμα ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Εκεί μαστουρώνουν ομαδικά με «χασίσι των ζωντανών νεκρών» όπως το ζομπόχορτο από το Z Nation, έλκοντας τα ζόμπι για την τελευταία μάχη (που μερικοί δίνουν με μαξιλάρια!!!). Θύμα της χαώδους συμπεριφοράς της ομάδας και ο Ιησούς, ο μοναχικός υπερκυνηγός  (από το Walking Dead) που εκτελείται κατά λάθος ενώ ο θρύλος του διέσχιζε την ταινία από την αρχή. Όταν το ραδιόφωνο ανακοινώνει τη θεραπεία με νερό οι εναπομείναντες ήρωες την γιορτάζουν με όργιο μέχρι να καταφθάσει η ……. επόμενη επελαύνουσα συμφορά.

      

Όχι χειρότερος από άλλους σερίφηδες

Ανακουφιστικό διάλειμμα από τη σοβαροφάνεια και τις σεναριακές παλινωδίες των ταινιών και των σειρών. Χωρίς ιδιαίτερο χιούμορ, εντούτοις βλέπεται ευχάριστα κυρίως από αμερικάνικο κοινό που είναι πιο εξοικειωμένο με το είδος και ίσως για αυτό και πιο μπουχτισμένο. Το ελληνικό κοινό δεν δοκίμασε ακόμη όλες τις ποικιλίες. Για τους «καλοφαγάδες» όμως (όπως οι αναγνώστες του ιστολογίου) συνίσταται για την διευκόλυνση της πέψης.

Γιάννης Μπαχάς (Reanimator)                

"The Battery"

“The Battery”: ακόμη μια ταινία που έρχεται να “επικουρήσει” το είδος

Σκηνοθεσία: Jeremy Gardner, Ηθοποιοί: Jeremy Gardner, Adam Cronheim, Niels Bolle, Alana O'Brien.

         Την ταινία την είδα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Τρόμου, στον Κινηματογράφο Φαργκάνη το 2014 και για δεύτερη φορά στο Βακούρα το 2015. Έκτοτε ένα αυθεντικό αντίτυπο κοσμεί την αξιόλογη συλλογή μου με ταινίες ζόμπι. Πιστεύω δε πως αξίζει να την δείτε καθώς:

         Το “The Battery” (“Η μπαταρία”), αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeremy Gardner και κάνει την διαφορά. Να σημειώσουμε πως ο ταλαντούχος σκηνοθέτης εδώ προσκομίζεται και τον ρόλο του σεναριογράφου και του πρωταγωνιστή. Με “μπαταρία” μοιάζει το ζεύγος των δύο φίλων, καθώς ο καθένας τους αποτελεί τον ένα πόλο της, αρνητικό ή θετικό δεν έχει σημασία καθώς μένει στον θεατή να αξιολογήσει τα στοιχεία των ηρώων.

      Η υπόθεση

        Η υπόθεση της ταινίας είναι εξαιρετικά απλή: Δυο

πρώην παίκτες του μπέϊζμπολ, ο Ben (Jeremy Gardner) και ο Mickey (Adam Cronheim), με εμφανώς διαφορετικό χαρακτήρα, βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα σε νεκρο-ζώντανους και γίνονται φίλοι στην προσπάθεια τους για επιβίωση. Καθώς προχωράει η πλοκή συστηνόμαστε με τους απέθαντους αν και δεν παίζουν σημαντικό ρόλο. Η ταινία ξεκινά χωρίς κάποια αναφορά σε ζόμπι, με την απλή περιγραφή της καθημερινότητας των δυο φίλων και περνάει σαν κωμωδία καταστάσεων. Τα ζόμπι είναι το γενικότερο πλαίσιο, ο σκηνοθέτης θέλει πιο συγκεκριμένα να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις , με κέντρο την σχέση των δυο φίλων, και το πως αυτές εξελίσσονται σε μια κλειστοφοβική συνθήκη επιβίωσης. Στην καθημερινή τους περιπλάνηση, προσπαθώντας να βρουν μια διέξοδο, ακούνε τυχαία μια συζήτηση από την ανοιχτή συχνότητα ενός φορητού ασυρμάτου. Αρχίζουν να ελπίζουν, αλλά τα άτομα από την άλλη γραμμή τους τονίζουν πως δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο καταφύγιό τους. Οι δύο φίλοι συνεχίζουν το ταξίδι τους χωρίς ακριβή προορισμό και στην πορεία βρίσκονται προ εκπλήξεων!

Οι δύο φίλοι σε στιγμές χαλάρωσης

Το σέξι ζόμπι "βοηθάει" τον Mickey!!!

       Ο Ben φρικαρισμένος από την εμπειρία της πολιορκίας του από τα ζόμπι σε ένα διώροφο σπίτι, όπου αναγκάστηκε να σκοτώσει, προκειμένου να φάει τον σκύλο του, προτιμάει να βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση στην εξοχή και να μην διανυκτερεύει σε κλειστούς χώρους παρά σε “οτιδήποτε έχει τέσσερεις ρόδες”. Αντιθέτως, ο Mickey νοιώθει καταπονημένος από την διαρκή περιπλάνηση του και προσπαθεί να πείσει τον φίλο του να μείνουν για ένα διάστημα σε κάποιο άδειο σπίτι ή να προσπαθήσουν να γίνουν δεκτοί στο μυστήριώδες καταφύγιο της Άννυ, με την οποία μιλάει στον ασύρματο. Ο Ben φέρνει στο νου, αν και με μορφή που θυμίζει τον Γαλυφιανάκη, τον Ρικ της μνημειώδους τηλεοπτικής σειράς “ The Walking Dead” που αποτελεί την επιτομή της φιλοσοφίας της επιβίωσης με κάθε μέσον, όταν εκτελεί τον φυγά και άοπλο τύπο που έκανε το λάθος να τους απειλήσει. Αργότερα ο ίδιος πέφτει θύμα της ωμότητας, του κυνισμού και της φιλοσοφίας αυτής από την Άννυ. Στο τέλος, και οι δύο αντιμετωπίζουν τους χειρότερους φόβους τους, καθώς ο Ben (και ο φίλος του) εγκλωβίζονται στο αυτοκίνητο (σε μια σκηνή που διαρκεί ατελείωτα χωρίς όμως να κουράζει), ενώ ο Mickey απογοητεύεται οικτρά από τη συνάντηση και τη στάση της Άννυ.

      Τα ζόμπι

Η κλειστοφοβική σκηνή στο αυτοκίνητο

       Αν και καλοφτιαγμένα τα ζόμπι στην ταινία, εντούτοις είναι εξαιρετικά λίγα και κάνουν την εμφάνιση τους ένα-ένα, ή ελάχιστες φορές μαζικά (όπως στην πολιορκία στο αμάξι). Άλλωστε κινούνται τόσο αργά που αυτόματα αποδυναμώνεται ο ρόλος τους στην πλοκή ενώ η συνολική ώρα που καταλαμβάνουν στην οθόνη περιορίζεται στα 2 - 3 λεπτά από το σύνολο της ταινίας. Ευτυχώς δε, που κινούνται αργά και δεν εμφανίζουν μεταλλάξεις, περιπτώσεις που προσωπικώς με ενοχλούν καθώς μου θυμίζουν τα τέρατα (ζόμπι και σκύλους)του “Resident Evil”. Η στάση των ηρώων (μόλις πέντε ζωντανοί ηθοποίοι) απέναντι σε αυτά είναι ενδιαφέρουσα. Θα ξαφνιαστείτε από την τόσο ανθρώπινη, γιαυτό και “ταμπού” αυτοερωτική σκηνή της ταινίας, όπου το σέξι ζόμπι βοηθάει στην ασφαλή σεξουαλική εκτόνωση του ήρωα. Αλλά και η σκληρή εκπαίδευση στην οποία υποβάλλει τον φίλο του ο Ben, για να μάθει πως να εξοντώνει τα ζόμπι, δίνει μια αιματοβαμμένη και σκληρή σκηνή. Παρόμοια σκληρή και απότομη είναι και η “τελική λύση”που επιλέγει ο ένας εκ των δύο για να επιβιώσει.

                                                       Η Φιλία

Με τον φίλο και τη μνηστή

        Η ταινία ακολουθεί τη μεγάλη σειρά έργων με ένα δίδυμο φίλων (ή και μεγαλύτερης παρέας) που έρχονται αντιμέτωποι με μια ζόμπι-αποκάλυψη. Συνήθως δύο αντιθετικοί χαρακτήρες, που σχεδιάζονται έντονα, συμπληρώνονται απολύτως και μένουν μαζί μέχρι το (διαφοροποιημένο από ταινία σε ταινία) τέλος. Στο “Shaun of the Dead” ο ήρωας που επιβιώνει παίζει ηλεκτρονικά με τον αλυσσοδεμένο (καλού-κακού) φίλο του. Στο “Zombieland” ο άπειρος νέος και ο έμπειρος φίλος του τελικώς συντονίζονται και επιβιώνουν από τα ζόμπι και την προδοσία αλλά και κερδίζουν και στον έρωτα. Τέλος, στο “Doghouse” η μεγάλη παρέα των φίλων που αποφάσισαν να ξεδώσουν μακριά από τις γυναίκες τους, αλλά έμπλεξαν μένει ανέπαφη και πιο δεμένη μετά την περιπέτεια της. Οι ταινίες αυτές αποτελούν ύμνο στη φιλία, που αναδεικνύεται πολύτιμο αγαθό αλλά και λύση επιβίωσης στον κόσμο των ζόμπι. Και φυσικά, υπάρχουν πολλές παρόμοιες “Έπικούριες” ταινίες που υμνούν τη φιλία, αναδυκνείουν τις δυσκολίες και τις συγκρούσεις της και προτείνουν ως διέξοδο και εφόδιο τις προσωπικές σχέσεις για την έξοδο από τη φρίκη. 
 

      Συνολική αποτίμηση

        Πρόκειται για ένα δραματικό θρίλερ.Το σενάριο είναι καλογραμμένο, πρωτότυπο με σωστά δομημένους χαρακτήρες και κυλάει με καλό ρυθμό, δίχως να κάνει μεγάλη κοιλιά και έχει εντάσεις. Η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και υπάρχουν σκηνές αναπάντεχες και πανέξυπνες (βλ. σκηνή αυτοϊκανοποίησης). Μια ολόκληρη σεκάνς είναι γυρισμένη μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο, δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και συγχρόνως δίνοντας την ευκαιρία στους ηθοποιούς να αποδείξουν αν μπορούν να ανταπεξέλθουν υποκριτικά.

       Η φωτογραφία της Christian Stella είναι άψογη, παρουσιάζοντας το φυσικό περιβάλλον σ’ όλη του την ομορφιά και σ’ όλο του το μεγαλείο, έρχεται ειρωνικά σε κόντρα με την κατάσταση που επικρατεί. Με λίγα λόγια η φύση λάμπει ,ενώ γίνεται χαμός και όλα γύρω από τους χαρακτήρες μας, καταρρέουν. Αυτό κάνει ακόμα πιο έντονη την ηθική και συναισθηματική κατάρρευση των χαρακτήρων και λειτουργεί πολύ βοηθητικά.

       Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές. Η χημεία των δυο ηθοποιών είναι προφανής και το αποτέλεσμα της υποκριτικής τους συνύπαρξης απολαυστικό.Έξυπνο και το γεγονός ότι υπάρχουν δυο μόνο βασικοί ηθοποιοί, και όχι παραπάνω όπως σε άλλες παραγωγές, πράγμα που εξυπηρετεί τον στόχο του σκηνοθέτη, να δούμε δηλαδή πώς δυο τελείως διαφορετικά άτομα αναγκάζονται να συνυπάρξουν και να γίνουν σταδιακά φίλοι προσπαθώντας να επιβιώσουν.

Όλοι οι ηθοποίοι (εκτός από τα ζόμπι)

      Ο Ben (Jeremy Gardner) είναι θαρραλέος και έχει συνηθίσει τον νομαδικό τρόπο ζωής, προσπαθεί να κάνει τον Mickey (Adam Cronheim) να καταλάβει πως πρέπει να βγουν ζωντανοί από κει πέρα, γι’ αυτό πρέπει να αφήσει τους συναισθηματισμούς και τις νοσταλγίες στην άκρη και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Δύο χαρακτήρες, πόλοι μιας μπαταρίας, αναγκασμένοι να ανεχτούν ο ένας τον άλλον για να βγουν ζωντανοί. Οι εσωτερικές συγκρούσεις του καθενός με τον εαυτό του αλλά και οι μεταξύ τους συγκρούσεις αναπόφευκτες και καλογραμμένες, ρεαλιστικά αποτυπωμένες στην οθόνη.

      Με προϋπολογισμό μόλις $6.000 το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά καλό στο σύνολο του. Μια ταινία με ζόμπι που κρατάει τα κεντρικά σημεία του είδους και τα «παντρεύει» προσεγμένα με μια ρεαλιστική απεικόνιση μιας ανθρώπινης συνθήκης. (ανάγκη για επιβίωση). Ο χαμηλός προϋπολογισμός όμως μάλλον ευθύνεται για το σχεδόν ανύπαρκτο μακιγιάζ των νεκροζώντανων. Πράγμα που προσωπικά δεν θεωρώ ιδιαίτερα κακό αφού έτσι η ερμηνεία τους μέτρησε παραπάνω.

Τα ξαναλέμε, φίλοι μας

Ωστόσο, αυτό που προξενεί μεγάλη εντύπωση είναι η τύπου western/country μουσική της ταινίας που μετατρέπει το φιλμ σε ένα drama/road movie. Κάτι όμως που ενοχλεί είναι η υπερβολικά εκτεταμένη χρήση μουσικών κομματιών σε μεγάλη διάρκεια της ταινίας, που από ένα σημείο και μετά μας δίνει την εντύπωση πως προσπαθεί να «γεμίσει» χρόνο και ενδεχομένως κάποια σεναριακά κενά, καπελώνοντας ουσιαστικά την εικόνα.

       Τέλος, κάτι που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει είναι η αγωνία και ο αιφνιδιασμός που σταδιακά κλιμακώνεται και που καταλήγει να προκαλεί στην τελευταία σκηνή της ταινίας μια αίσθηση σοκ. Κάθεσαι κυριολεκτικά στην άκρη της καρέκλας μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Σας, σας προτείνουμε να την δείτε, γιατί είναι κάτι καινούργιο, διαφορετικό και καλοφτιαγμένο που επίσης αποτελεί παράδειγμα ότι και με λίγα χρήματα μπορεί να φτιάξεις κάτι καλό! Στην Ελλάδα, μετά το “Κακό” και το “Κακό στην Εποχή των Ηρωών” δεν αξιωθήκαμε άλλη ταινία και η έλλειψη καφαλαίων δεν είναι η αιτία. Αυτή η συζήτηση όμως, μια άλλη φορά.

Διεθνες Φεστιβαλ Κινηματογραφου "Νυχτες Τρομου 2015"

Ναι, γιατί δεν μας τρομάζουν οι ταινίες αλλά οι ειδήσεις…..

“Anger of The Dead”, (Η Οργή των Νεκρών, 2015)

       

Ο αρθρογράφος μας "προ των θυρών"

Μια ταινία με ζόμπι (τι άλλο) επιλέξαμε και φέτος (πέρσι είδαμε το αμερικάνικο “The Battery” του 2012) ως εναρκτήρια ταινία για θέαση στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Νύχτες Τρόμου 2015» στον κινηματογράφο «Βακούρα» και μείναμε ικανοποιημένοι από τον αρκετά πρωτότυπο τρόπο αντιμετώπισης του γνωστού και χιλιοπαιγμένου θέματος. Ιδίως σήμερα, όπου και η τηλεόραση κατακλύστηκε από την «κουλτούρα των ζόμπι», με εκατομμύρια πλέον θεατές τηλεοπτικών σειρών όπως το “Walking Dead” (ήδη τελείωσε ο 5^ος κύκλος του) ή το εναλλακτικό σύμπαν του “Z-Nation” (τέλος του 1^ου). Την ίδια ώρα δεν υπάρχει προβεβλημένος ηθοποιός που να απαξιώνει την συμμετοχή του σε ταινία με ζόμπι, έστω ως συμπρωταγωνιστής με τα ψηφιακά ειδικά εφέ, όπως ο Μπραντ Πιτ στο “World War Z”, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Μαξ Μπρουκς. Τι καινούριο έχει λοιπόν να δώσει αυτή η ταινία, τη στιγμή που όλες οι πλέον οι παραγωγές με ζόμπι διαγκωνίζονται για να ανακαλύψουν νέες προσεγγίσεις και να αναπτύξουν νέες ιδέες και προβληματισμούς στο πλαίσιο της «Αποκάλυψης των Ζόμπι». Ας δούμε όμως την υπόθεση (από το όμορφο πρόγραμμα του Φεστιβάλ).

       «Το “Anger of the Dead” λαμβάνει χώρα σε ένα μέλλον όπου ο ιός της λύσσας έχει μολύνει πλήρως τον πληθυσμό και μετατρέπει στους ανθρώπους σε ζόμπι. Η ιστορία επικεντρώνεται σε μια έγκυο επιζήσασα, την Alice, η οποία μαζί με άλλους δύο άνδρες αγωνίζεται να φτάσει σε ένα νησί που δεν έχει επηρεαστεί από τον ιό, αλλά γρήγορα θα ανακαλύψει ότι τα ζόμπι δεν είναι η μόνη απειλή! Στην παραγωγή βρίσκεται ο Uve Boll αλλά το Anger of the Dead διαφέρει από τις συνηθισμένες παραγωγές του, καθώς η ταινία είναι πιο σκεπτόμενη από όσο φαίνεται και δεν εστιάζει στην επικινδυνότητα των ζόμπι αλλά στο αποτέλεσμα της εισβολής τους στην ανθρωπότητα».

        Και πάλι υπεύθυνος για την ζομποποίηση των ανθρώπων είναι ένας ιός, για τον οποίο όμως δεν γίνεται καμία αναφορά στην ταινία (μόνο στην αρχή της) και οι ήρωες δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο για να μην μολυνθούν (εκτός από το δάγκωμα). Το σενάριο χωλαίνει σε αυτήν την έστω και υποτυπώδη αιτιολόγηση της επιδημίας. Πρόκειται άραγε για βιολογικό όπλο (“Resident Evil”) ή χημικό όπλο (“The Return of The Living Dead”) , ένα αποτυχημένο πείραμα (“The Reanimator”),  ένα αρχέγονο κακό («Το Κακό») ή μια ζωϊκή νόσος (“Dead Meat”, “Black Sheep”); Δεν μας το λέει κανείς. Η ταινία όμως καταβάλλει προσπάθεια να εμβαθύνει στους χαρακτήρες, είτε πρόκειται για την έγκυο ηρωϊδα, είτε για τον σύντροφο της, είτε για τον απαραίτητο «κακό» τον οποίο ζωγραφίζει (και ψυχολογεί) με έντονα χρώματα (ταϊζει με παιδιά και φίλους τα ζόμπι). Τα ζόμπι είναι καλοφτιαγμένα, αν και λίγα, ενώ ο σκηνοθέτης ξεχνιέται ενίοτε και εμφανίζονται και πάλι προσφάτως κομμένα χέρια!!!

      

     Οι ταινίες με ζόμπι δεν είθισται να τελειώνουν με αίσιο τρόπο (μια προοπτική που πιστεύω πως άρχισε να κουράζει) και ενώ η πρωταγωνίστρια εμπνέεται και εμπνέει ελπίδα και αισιοδοξία για μια έξοδο από την «Αποκάλυψη» και αποδίδει, ως Νέμεσις, δικαιοσύνη, εντούτοις σε ένα φινάλε (που μου θύμισε την zombedy “Huan of The Dead” μπροστά στην άδεια προβλήτα) μας υπενθυμίζει πως ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος (κοινοτυπία βεβαίως που αδικεί το ιερό πλάσμα που είναι ο λύκος). Το έργο επικεντρωμένο στην ανθρώπινη μοχθηρία και διαστροφή αφήνει μια πικρή γεύση στον θεατή που μπορεί να είναι έντονη και να εντυπώνει την ταινία στη μνήμη του θεατή, είναι όμως μια προοπτική της «Αποκάλυψης των Ζόμπι» που κούρασε. Ας νικήσει ο άνθρωπος πια!!! 

Επόμενη κριτική: The Battery (USA, 2012).